Het zijn barre tijden. Zo beginnen veel mailtjes die ik ontvang of schrijf. ‘Bar’ betekent zoveel als bloot, naakt (barrevoets) en zo voelt het ook: de tijden zijn ontdaan van hun franje. Voor veel mensen is het overleven. Voor zieken, voor families in rouw, voor mensen wier werk (en daarmee vaak hun inkomen) onder druk staat en voor mensen die juist overuren maken in hun werk, voor de eenzamen. Het leven is teruggebracht tot het elementaire, tot de kleine kring, soms die van de enkeling.
In deze barre tijden is het zoeken naar wat we wel kunnen doen en hoe. Dat vraagt creativiteit en inventiviteit. De diensten gaan, op locatie, in beperkte zin verder en we hopen dat er iets ontstaat als een virtuele gemeenschap. Gesprekken kunnen ook per telefoon, mail of whatsapp gevoerd worden. Als zelfstandige individuen trekken we niet zo gauw aan de pastorale bel, maar ik hoop dat u het wel doet als u het nodig vindt. Contactpersonen zetten ook, waar ze er toe in staat zijn, een stapje meer.
Bezinning en inkeer horen van oudsher bij de Veertigdagentijd. Sober leven, niet uitgaan van het vanzelfsprekende, eveneens. Het was tot voor kort een individuele keuze of en hoe iemand daar aan mee deed. Nu worden we er gezamenlijk – om andere redenen – mee opgezadeld. Maar wie weet brengt het ook iets: wat stilte en rust voor de één, andere vormen van aandacht voor de ander of voor jezelf. Je steekt een kaarsje thuis aan i.p.v. in de Apostelkapel; je leest een tekst, belt een oude bekende.
Het zijn barre tijden en ze zullen qua lengte vast de periode van de Veertigdagen overschrijden. Het is niet anders. Maar misschien veranderen wij er een beetje door.

ds. Rienk Lanooy