Afgelopen zondag ging ik vreemd in ‘onze’ katholieke kerk in Voorburg. Mijn man kerkt daar met enige regelmaat. Deze zondag ging het om Jesaja 22, verzen 19-23 en Matheus 16, verzen 16-20. In de eerste lezing krijgt Eljakim, de zoon van Chilkia, de sleutel van Davids huis. “Als hij opendoet, zal niemand sluiten en als hij sluit, zal niemand opendoen”. In de tweede lezing geeft Jezus de sleutels van het koninkrijk van de hemel aan Petrus, sleutels waarmee hij anderen toegang kan geven tot de hemel. Eljakim en Petrus zijn beiden sleutelfiguren en beschikken over de macht om poorten voor anderen te openen. Maar, zo legde de voorganger ons uit, er is een keerzijde aan macht. Macht betekent verantwoordelijkheid. Uiteindelijk worden Eljakim de sleutels van Davids huis weer ontnomen. Moet je wel zoveel macht willen hebben over andere mensen. Is het wel zo prettig om zo’n ‘sleutelfiguur’ te zijn die tegen anderen kan zeggen: ‘Ja, kom jij maar binnen. Jij hoort er ook bij.’ Of juist: ‘Nee, jij hoort niet bij ons; nu even niet.’ Ik kon me daar inderdaad wel iets bij voorstellen, de relatie met het vluchtelingenbeleid was snel gelegd. Ik hoorde de voorganger vervolgens zeggen dat wij allen op zijn tijd ook zelf sleutelfiguren voor anderen zijn en dat anderen dat voor jou kunnen zijn. Deze gedachte inspireerde mij.

Sleutelfiguur zijn en een sleutelrol vervullen, vind ik een erg mooie gedachte en de afgelopen week dacht ik er over na wie in mijn leven een sleutelfiguur was geweest. Aan wie heb ik te danken dat ik toegang kreeg tot wie ik wilde worden? Ik moest denken aan mijn eigen moeder – zij is nu 89 jaar. Voor haar was een opleiding niet weggelegd. Haar vanzelfsprekende zorgende rol, die zij met verve vervulde, was thuis. Zij wilde perse dat haar kinderen en in het bijzonder haar dochter wel goede opleidingen zouden krijgen als basis voor een gewenste en passende baan. Zo zijn er meer vrouwen van haar generatie, naar verwachting ook in onze gemeente. Zij hebben met hun stille strijd de toegang tot studie en tot werk in overeenstemming met hun opleidingsniveau mogelijk gemaakt voor generaties vrouwen na hen. Ant Post, ons gemeentelid, die nu op de cover van De Klooster staat, is zo iemand. Zij vertelde in het interview ‘leden aan het woord’ dat zij wel de kans heeft gekregen te promoveren, maar dat vervolgens een baan in de wetenschap voor haar niet was weggelegd. Nog steeds blijkt een wetenschappelijke carrière voor vrouwen lastig te zijn en blijven sleutelfiguren als Ant Post nodig. De ereplaats op de cover van De Klooster van dit jaar komt haar helemaal toe!

Emilie Schreuder