Ieder jaar in de kerstnacht kom ik naar de Kloosterkerk. Alleen in de kerstnacht. Sommigen zullen dat niet genoeg vinden, maar voor mij is het belangrijk om er dan bij te zijn. Het gaat me dan om het samenkomen en om de traditie. Het gevoel er bij te horen en geworteld te zijn. Meestal komen we met de hele familie, een kerkbank vol. Ik ben 22 en student in Delft. Momenteel zit ik voor de tweede keer in quarantaine met mijn afdeling van het studentenhuis waar ik woon. Tijd genoeg dus om na te denken over de rest van de winter, over Kerstmis bijvoorbeeld. Ik ben de jongste van vier kinderen. Mijn ouders hebben ons alle vier laten dopen, hoewel mijn vader niet gelovig is. Hij vertelde dat hij het toch een goed idee vond ons in de kerk te brengen en daar heeft hij mijn naam genoemd: Gerrit Antonius, de eerste naam uit vaders familie, de tweede naar mijn opa van moederszijde. Mooi toch. Mijn moeder nam me mee naar de kindernevendiensten. Eigenlijk had ik dat best langer willen blijven doen. Doordat de kerk in mijn tienerjaren uit het beeld verdween – behalve die kerstnachtdienst dan – ben ik er niet toe gekomen zelf een band met de kerk op te bouwen. Het is tegenwoordig in Nederland niet meer gewoon onder jongeren om op zondag naar de kerk te gaan. De enkelingen die ik vanuit de verte ken die dat doen, vormen een aparte groep, waar je als ongelovige niet makkelijk tussenkomt. Ik ben wel eens jaloers op mijn oma die op een vanzelfsprekende manier de gang naar de kerk in haar week een plaats geeft, er bekenden ontmoet. Ze komt nog uit een tijd dat naar de kerk gaan geen statement was, maar iets wat heel veel mensen als vanzelf deden. Veel makkelijker. Nu krijgt het zoveel gewicht als je besluit te gaan. Een kerkdienst biedt je de mogelijkheid om tot rust te komen en na te denken. Als ik nu naar een kerk zou gaan, zomaar, niet omdat het kerstnacht is, dan zou ik door iemand gevraagd moeten worden, ik zou iemand tegen moeten komen. Ik heb er op dit moment weinig behoefte aan en weet niet veel van het geloof. Toch hecht ik aan die kerstnachtdienst. Ik denk dat ik daar ook mee doorga als we niet meer met de hele familie gaan. Ik kan me voorstellen dat ik later, mocht ik kinderen krijgen, met hen naar de Kloosterkerk ga. Daar voel ik me thuis. Tradities kan je op veel plaatsen en manieren vorm geven, maar de Kloosterkerk is bijzonder. Of ik dus dit jaar eventueel via Youtube de kerstnachtdienst ga volgen? Ik zal het moeilijk vinden om niet in het gebouw te zijn, maar misschien ga ik het wel proberen.

Gerrit de Leeuw