Licht

Voor de coronacrisis leidde ik een actief leven. Ik paste al sinds 2015 op twee kindjes, speelde piano, luisterde naar klassieke muziek, maakte strandwandelingen, bezocht vriendinnen en hun kinderen en ging graag naar de Kloosterkerk. In de Kloosterkerk ontmoette ik nieuwe mensen en raakte betrokken bij het jeugdwerk. De eerlijke en pure reacties van de kinderen op de Bijbelverhalen maakten mij enthousiast voor het geloof, dat ik van huis uit niet mee had gekregen. Ik besloot dat ik meer wilde leren over het protestantse geloof en de rol van de kerk in de maatschappij.

Duisternis

Maar in de maanden, waarin het coronavirus om zich heen greep, verloor ik mijn oppaswerk, stopten mijn pianolessen en zag ik vriendinnen niet meer. Tijdens de lockdown sloot de kerk en sleepte ik me moeizaam voort van dag tot dag, met als enige sociale activiteit soms een potje Scrabble met een vriend. Buiten liep ik steeds weer door dezelfde straten, ontweek de blik van anderen, en ergerde me aan het minste of geringste – een fout geparkeerde auto, harde geluiden, ja, zelfs spelende kinderen kon ik niet verdragen. De duinen en de zee liggen op slechts twee kilometer van mijn huis; het leek in die tijd een afstand tot aan de maan. En het leek alsof God heel ver weg was, want op YouTube voelde ik Zijn aanwezigheid niet echt.

Verlichting

Tijdens de Pinksterdienst met ds. Marja Flipse waaide er een nieuwe wind door mijn geest. Het  was alsof de wereld weer open ging. Gelijktijdig met de uitstorting van de Heilige Geest over de mensen voelde ook ik me opgetild. Ik voelde mijn bloed weer stromen, mijn hersenen nadenken, mijn hart kloppen. Mijn stem klonk ineens melodieus in plaats van afgemat en down.

Hoop

De kerk is Godzijdank weer open – en ook mijn hart is open! Ik kom anderen tegen en ontwijk hun blik niet langer. Ik voel me weer een mens: gezien en geliefd door anderen, en met veel liefde in mijn hart voor de wonderlijke en soms onbegrijpelijk mooie wereld waarin wij samen bestaan.

Jet Kapma

Lid van de Kloosterkerk