Hoe gaat het met mij? En hoe ga ik in deze tijd met mijn geloof om? In de vorige Nieuwsbrief las ik een oproep om dat te delen. Dus schrijf ik dat nu voor u op, omdat het goed voelt om me zo toch onderdeel te voelen van de kerk. Het is op dit moment überhaupt moeilijk om je onderdeel te voelen van iets groters dan jezelf, maar ik mis het nu extra omdat ik nog maar net lid ben van de Kloosterkerk. Daardoor ken ik nog maar weinig mensen binnen de gemeente. Ik was nog in transitie vanuit mijn vorige kerk omdat ik me daar al langer niet meer thuis voelde, waardoor de contacten daar ook al een stuk minder waren.
Al met al is het nu lastig om mijn geloof een goede plek te geven en om het te delen met mensen. Hoe fijn de ochtendgebeden en andere uitzendingen ook zijn (en dat zijn ze echt!), ze blijven eenzijdig. Het is daarbij alleen zenden en ontvangen. Op zich is dat niet anders dan met een normale dienst, maar het kopje koffie erna om na te praten en dingen te delen in een gesprek mis ik heel erg. Hetzelfde heb ik nu met deze Nieuwsbrief: zenden en ontvangen zonder dat we elkaar zien of spreken. Dat neemt niet weg dat ik de Nieuwsbrief heerlijk vind om te ontvangen en te lezen. Zeker de stukjes van Rienk; dat zijn bijna een soort mini-preken, die me opbouwen en de week door helpen. Daarnaast is het leuk de stukjes van de nieuwe predikante te lezen en haar zo alvast een beetje te leren kennen. En enkele weken terug stond er ook een prachtig gebed in de Nieuwsbrief, dat woorden gaf aan een gevoel dat ik zelf niet zo goed kon benoemen.
Om zelf ook met mijn geloof bezig te zijn en het te verwerken, schrijf ik af en toe blogs op https://faithfulsojourner.com/. Dat doe ik helaas erg onregelmatig en over veel verschillende dingen, die me in mijn geloofsleven bezighouden. Momenteel kan ik er gelukkig wat meer tijd en energie in stoppen. Ik schrijf nu vooral gebeden en bemoedigingen, hopende dat het mensen helpt, die nu door een zware tijd gaan. Maar net als de Nieuwsbrief en de ochtendgebeden is dit eenzijdig, alleen ben ik de zender en niet de ontvanger. Ik mis de gesprekken.
Daarom probeer ik nog wel met enkele mensen uit mijn vorige kerk contact te houden. Maar daarbij wordt het voor mij steeds duidelijker dat ik op een aantal belangrijke punten heel anders in het geloof sta dan zij. En dat verschil wordt groter, waardoor die gesprekken steeds moeilijker worden. Gelukkig heb ik nu bij de Kloosterkerk wel een plek gevonden, waar ik me thuis voel. Waar ik me niet de vreemde eend in de bijt voel door mijn – meer intellectuele en onderzoekende – manier van geloof belijden. Een plek waar ik mezelf mag zijn, waar ik leuke en stimulerende gesprekken heb en waar ik mij niet hoef te verdedigen. Dat waardeer ik enorm en ik kijk uit naar de tijd dat ik het geloof weer met jullie kan delen.
Vivian Wildeboer