In de laatste editie van de Klooster zijn een aantal leden van de Kloosterkerk aan het woord gekomen over het thema veerkracht. Hoe doen ze dat, weer opstaan na tegenslag? Waar halen ze de energie vandaan om weer verder te gaan, niet bij de pakken neer te blijven zitten? Hieronder hun verhalen:

`Het besef van een persoonlijke God kreeg ik heel vanzelfsprekend mee van mijn ouders. Destijds deed ik belijdenis in de overtuiging, dat er een levende God is, die zich heeft verbonden met het lot van ons mensen en dus ook met dat van de wereld. Mooi staat dat in psalm 139: “Ging ik wonen aan het uiterste der zee, ook daar zou Uw hand mij geleiden”. Dat betekent geborgenheid, veiligheid en vertrouwen in een goede afloop, hoe hoog de golven ook slaan tegen het schip, waarop wij onze levenszee bevaren. Mij gaf het kracht om te volharden bij de begeleiding en behandeling van patiënten in hun donkerste uren. Deze bron van Licht zorgt voor uitzicht in voor- en tegenspoed; al met al blijft het leven in al zijn mysterie een groot geschenk.´
Harry 74 jaar

´Koester datgene en diegene die je hebt. Kijk niet meer om! Laat het verleden rusten. Start iets nieuws dat positief is en waar iedereen blij van wordt.´
Corinne 75 jaar

´Je vraagt naar veerkracht……Is dat iets wat je gegeven wordt? Zit het in je karakter, in je opvoeding, in wat je bij het ouder worden hebt kunnen leren? Zit het in de goede dingen die er ondanks het verdriet en tegenslag in je leven gebeurden? Ik heb twee lieve echtgenoten gehad. Zij zijn allebei gestorven. De ene na een lange ziekte, de andere opeens, plotseling. Maar ik kon niet zomaar bij de pakken neer gaan zitten. Want er was zoveel te doen…. meehelpen met van alles dat in de familie moest gebeuren, en ik had heel lieve vrienden die ook van mij verwachtten dat alles zou doorgaan zoals altijd. En tenslotte verder gaan met onderzoek naar de familiegeschiedenis waar mijn eerste man mee was begonnen. Ik wilde zijn werk afmaken. Ik ben bijna 90 jaar en ik kan wel zeggen dat ik een gelukkig leven heb gehad en klaar sta voor de volgende fase naar het einde….´
Louise 90 jaar

´Na een huwelijk van vierentwintig jaar overleed mijn echtgenoot. Ik was vijfenveertig jaar en had vier kinderen, toen tussen zestien en tweeëntwintig jaar. Uit liefde getrouwd, ging het met die liefde in de loop der jaren bergafwaarts. De eerlijkheid bleek van de zijde van mijn man ver te zoeken. Scheiden? Nee, waar had hij dan naartoe gemoeten? Toch liet hij mij ontredderd achter. Het strand en de zee bieden en boden mij rust en troost. Zittend tegen een duin heb ik eerst gebeden en daarna mezelf ernstig toegesproken. Kijk naar wat je wél hebt, je bent gezond, je kinderen zijn gezond en je hoeft niet in armoede verder te leven. Dat hielp.´
Elisabeth, 78 jaar

´Tegenslagen: best gehad, maar na een uur, een dag, een maand, al naar gelang, glijden ze naar het verleden, en het leven gaat verder. ‘Energie om verder te gaan’: geen flauw idee, en ik weet ook eigenlijk niet wat dat in die context zou moeten of kunnen betekenen.´
Ole 85 jaar

´Dank ook voor deze vraag, die me aan het denken zet. Dat is eigenlijk net als bidden: een oefening in aandacht. En soms ontstaat bij mij dan een vers. Ik moest wel lachen toen ik deze vraag kreeg, omdat ik mezelf nou niet bepaald een kampioen omgaan met tegenslagen vind. Maar wat dieper verder denkend dienden zich de volgende dichtregels aan:  

Veerkracht, dat zit voor mij in kleine dingen, 
in een glimlach of een vriendelijk gebaar. 
Dat troosten hoeft niet zo voor mij, hoor. 
Liever schuil ik even bij je, of vind je dat maar raar?

Schuilen is samen kunnen lachen om ellende, 
is praten van wat vroeger was, 
van toen we nog eens beet’re tijden kenden… 
Wat pijnlijk is even vergeten en dan een borrel drinken uit dat ene glas. 

Maar als ik weer alleen ben, dan gaat dat schuilen niet. 
Kijk ik mezelf aan in een spiegel, 
dan ben ik toch weer samen, alleen met pijn, wat spijt en wat verdriet,
verwordt wat eens nog veerkracht leek tot machteloos gepriegel. 

Een knipoog dan maar en gewoon opnieuw beginnen? 
Wat dagdaaglijks is, dient zich al aan.
Wat verse koffie om mezelf te minnen?
Vanuit een kleine teen ontstaat de grote wil om door te gaan.´
Sander 47 jaar

´In mijn geval lukt dit vooral door de mensen om mij heen, die mij steunen en aandacht geven.
Ik ervaar hen als ‘engelen op mijn schouders’. Die aandacht, zorg en liefde doen mij beseffen dat het ondanks alles toch de moeite waard is steeds de draad weer op te pakken.´
Mary 81 jaar

´Veerkracht is vallen én weer opstaan. Vallen doet pijn en geeft zorgen. Opstaan hoef je gelukkig niet alleen te doen. Dat is voor mij de kracht en het wonder van geloven. Je vraagt om Zijn hulp. Je bidt om kracht en inzicht. En je vertrouwt met heel je hart.´
Maas 55 jaar

´Mijn veerkracht wordt mij niet alléén van Boven geschonken. Het is nu tien jaar geleden dat mijn man Theo heel plotseling overleed en ik er alleen voor kwam te staan. Ik ging door een diep dal van schrik, ongeloof en verlamming. Er kwam van veel kanten steun maar wat ik zes jaar lang als de grootste steun en troost heb ervaren was het dagelijks contact met twee gemeenteleden. Door de cursus ‘Rouw op je dak’ werd het contact met een ander gemeentelid – zij was ook weduwe geworden – verdiept. De twee eerder genoemde gemeenteleden hebben mij in de hulpkostertaken ingewijd en daar ben ik van opgeknapt. Ik ben een praktisch mens die ‘ziet’ wat er gedaan moet worden en dat pak ik dan ook aan. Zo zijn de werkzaamheden naast het hulpkosterschap uitgebreid naar de kerkwacht, de pauzeconcerten, de Kooklepels, de Verkoping en het verlenen van assistentie bij concerten en uitvaarten. Mijn motto is: ‘in de Kerk kom ik thuis’. In de coronatijd was de livestream het reddende lijntje. Dit jaar vond de Verkoping weer plaats. Dan bak ik cupcakes en ouderwetse kruidkoek voor in het restaurant. Na het bakken ging het opeens mis. Ik kreeg een TGA. Een deel van de gebeurtenissen was uit mijn geheugen verdwenen wat zeer beangstigend was en voor grote onzekerheid zorgde. Voor de tweede keer ging ik door een dal. Het was spannend of alles wel weer als ‘vanouds’ zou worden maar daar waren weer de andere mensen! Ik sliep slecht door de spanning en de onzekerheid maar toen ik de bloemen uit de dienst ontving waar zoveel mensen voor mij gebeden hadden, gaf dat rust en vertrouwen. Ik bleef niet thuis zitten maar hervatte langzaam weer mijn bezigheden, vertrouwend op God die ook de mensen om mij heen inspireert. Veel steun putte ik uit de preek tijdens de Gedachtenisdienst; ik kreeg er de rust door terug. Mijn overtuiging is dat veerkracht wordt gestimuleerd door de mensen om mij heen in de kerk.´
Lenie 77 jaar

´Een rijkelijk gevuld tevens bewogen leven viel ons, mijn zorgzame lieve begripvolle coöperatieve echtgenote Willy en mij, Hans, bijna grenzeloos ten deel. Beiden opgegroeid in grote gezinnen met land- en tuinbouwachtergrond, actief protestants meer en meer oecumenisch geloof praktiserend, hebben wij respectievelijk Frankrijk en Brabant in 2018 verruild voor Den Haag. Vanwege onze 3 kinderen in regio Haaglanden. Wij vonden zelf de weg naar de Kloosterkerk, onze kinderen en partners nog niet. ABC-cursus, Kerkwacht, gemeenteplatform: ze interesseerden ons. Aardige bezoekers en vrijwilligers deelden rap nieuwtjes met ons en wij met hen, dus voelden wij ons prettig. In najaar 2020 bleek ik een agressieve kwaadaardige vorm van prostaatkanker te hebben met risico van uitzaaiingen. Hormonale therapie en bestralingen ruimden in principe de tumoren uit de weg. Maar de gevolgen van ernstige radiatieschade in de endeldarm beperken tot vandaag deelname aan activiteiten. Blij ben ik dat, dankzij Covid, er in de Kloosterkerk prima streaming kwam en volg ik de kerkdiensten. Inmiddels ben ik vrij regelmatig in de kerk te vinden, ook in restaurant, schouwburg, concertzaal of bij voetbal. We slaan ons er zo goed mogelijk door heen. Aandacht, bemoedigende woorden en liefde ervaren wij beiden als inspirerend binnen de Kloosterkerk-gemeenschap zodat wij functioneren en kunnen meedelen in lief en leed. Wij bezien samen de situatie zo rationeel mogelijk en ‘gaan graag’ aan de hand van de Eeuwige.´
Hans 71 jaar

´Veerkracht is ondanks verdriet, tegenslag en zorgen doorgaan. Doorgaan met (het) leven. Veerkracht is spankracht en uithoudingsvermogen. Genieten van de kleine dingen van het leven die klein lijken maar groots zijn. Veerkracht is God opzoeken, mensen opzoeken, contact maken, dwarsverbindingen leggen, wendbaar zijn, kunnen, willen en durven meebewegen, iets betekenen voor een ander, de ander iets geven en daarmee ook jezelf iets geven. Veerkracht is vergeven, opnieuw verder gaan, opstaan. Leren. Veerkracht is ook stilstaan, jezelf en de ander de tijd en de ruimte geven. Balans zoeken en balans houden. In het moment leven. Carpe Diem!´
Larske 48 jaar

Veerkracht bij jongeren

Henk-Thijmen (14): ´Ik ben keeper van een voetbalteam en ik moet wel brede schouders hebben. Daarom denk ik, als er iets misgaat in mijn goal, en dat is bijna nooit: het is zo. Eigenlijk heb ik het in mijn leven weinig meegemaakt dat er iets misging. Als dat wel zo was, dan dacht ik: gewoon doorgaan! Later schiet me dan nog wel eens te binnen: o ja, dat is waar ook, dat gebeurde toen en toen…´

Niels (13): ´Als iets tegenzit en ik ergens van baal, dan praat ik erover. Met mijn ouders, soms met een vriend. En dat helpt.´

Charley (21): ´Ik probeer te kiezen hoe ik met een tegenslag omga. Is het iets kleins, dan vraag ik mezelf af of het de stress waard is. Is het iets heftigs? Dan wil ik me wel afreageren, gaan gillen en dat helpt wel. Sporten helpt me dan ook erg, sit-ups, bijvoorbeeld.´

Kirsten (22): ´Ik kan anderen wel goed adviseren als het voor hen tegenzit, zelf ga ik minder goed om met een tegenslag, vind ik. Ik houd mijn dingen binnen en probeer eigen rust te vinden, even te vluchten, soms ben ik in paniek en zeg ik foute dingen. We zijn niet zulke praters thuis en wel goed in small-talk.´

Dylan (23): ´Ik zoek de oorzaak voor mijn stress vaak bij anderen, bij iets buiten mij. Daarna helpt
praten erg. Ik voel paniek als veel dingen tegelijk komen. Ik praat graag met de fysiotherapeut, dat helpt mijn gedachten te ordenen. Als ik mezelf de schuld geef, dan maak ik het dubbel zo zwaar voor mijzelf. Dan probeer ik positief te gaan denken.´