Allerzielen is een dag waarop we volgens de traditie de, onze, doden herdenken. We noemen hun namen in aanwezigheid van de Eeuwige. Om te herdenken, opdat ze niet vergeten worden. We gedenken wat deze mens voor ons betekend heeft en nog steeds betekent. Hoezeer we diegene missen, hoezeer we liefhadden al wat ze heeft betekend.

Het verhaal gaat dat alle namen in de palm van Gods hand geschreven zijn. Het is alsof we God daar nog even aan herinneren op Allerzielen. Weet U nog?

Ik herinner me dat iemand me vertelde dat juist het feit dat de naam van, in dit geval haar overleden
vader, zo’n indruk maakte. Alsof hij er weer voor even was. Juist dat uitspreken van zijn naam door
een ander in aanwezigheid van heel de kerk maakte zo’n grote indruk. En ik ben blij dat we dat met elkaar doen, niet ieder voor zich alleen. Met elkaar is rouw immers veel beter te dragen. Kijk maar, ik ben ook verdrietig, we zijn niet alleen. God is er, ook of misschien vooral, als je verdrietig bent en je je alleen met het verdriet voelt. Wij de gemeenschap, wij de kerk, geven gestalte aan Gods verbondenheid. We laten dat zien en voelen.

Op zoveel manieren proberen we in de kerk Gods woord tot leven te brengen. In het Woord, in onze diaconale acties, in rituelen. Maar misschien wel de mooiste manier is een gemeenschap te zijn in Zijn naam die lief en leed weet te delen.

Marc Blom
Voorzitter van het Algemeen Bestuur van de Kloosterkerk